مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران
سال شصت و پنجم شماره 5 (پیاپی 77، امرداد 1386)

شکست در انتوباسیون داخل تراشه یکی از مهمترین علل مرگ و میر در بیماران بیهوش محسوب می شود. هدف از این مطالعه بررسی تاثیرحرکت رو به جلوی فک تحتانی در پیش بینی لوله گذاری مشکل می باشد.
در یک مطالعه آینده نگر، 300 بیمار)بیش از 16 سال سن(که کاندید جراحی انتخابی بودند، وارد شدند. میزان حرکت رو به جلوی فک تحتانی در هر یک از بیماران پیش از بیهوشی توسط یک متخصص بیهوشی اندازه گیری شد. براساس تعریف، این مقدار برابر است با اختلاف فاصله بین دندانهای پیشین فک پائین و بالا در حالت طبیعی و حداکثر پیش آمدگی فک تحتانی بر حسب میلی متر. در زمان انتوباسیون متخصص بیهوشی دیگری نمای لارنگوسکوپیک را براساس طبقه بندی Cormack و Lehane تعیین می نمود. براساس تعریف نمای لارنگوسکوپیک III وIV به عنوان انتوباسیون دشوار در نظر گرفته شدند.
در 21 بیمارستان انتوباسیون دشوار بود. فقط در یک بیمار امکان انتوباسیون وجود نداشت و در بقیه با موفقیت انجام شد. میانگین میزان حرکت فک در گروه بیماران با انتوباسیون آسان به میزان معنی داری از بیماران با انتوباسیون دشوار بیشتر بود.)به ترتیب 1.95±6.42 میلی متر در برابر 1.26±3.58 میلی متر، (p<0.001) بکارگیری رقم پنج میلی متر و کمتر برای پیش بینی انتوباسیون دشوار با حساسیت 92.86% و ویژگی 70.43% همراه بود.
میانگین میزان حرکت فک تحتانی در بیماران با انتوباسیون آسان از بیماران با انتوباسیون دشوار بیشتر است. لذا این حرکت می تواند در انجام لارنگوسکوپی و انتوباسیون بسیار مهم باشد.

آرتریت روماتوئید (RA) بیماری التهابی مزمن است که عوامل متعددی در بروز وادامه آن دخالت دارد. یکی از عوامل شروع کننده بیماری استرس می باشد که می تواند با تاثیر در کفایت و یاعدم کفایت محور نوروآندوکرین در بروز یا تغییر سیر بیماری ارتباط داشته باشد. هدف از این مطالعه بررسی اثر استرس در چگونگی تداوم RA و راهکارهای پیشگیری و درمان موثر آن است.
یکصد بیمار آرتریت روماتوئید (80 زن و 20 مرد(که تشخیص RA آنها قطعی بود و بیماری آنها به تازگی شروع شده بود) 36-12 ماه(به طریق همگروهی بررسی گردیدند. با مصاحبه و پرسشنامه هایی که رویداد های زندگی آنها در آن منعکس شده بود به دو گروه A با استرس پایدار و گروه B با استرس ناپایدار تقسیم شدند و درمان یکسان برای هر دو گروه انجام شد. نتیجه درمان پس از دو سال مورد ارزیابی و مقایسه قرار گرفت.
با وجود یکسان بودن نوع درمان در گروه ها پاسخ به درمان متفاوت بوده است، به طوریکه گروه B که زمینه استرس ناپایدار داشتند بهبودی واضحی نسبت به گروه دارای تجربه استرس زای پایدار نشان داد. (P=0.00001) در ارزیابی کلی شاخص بهبودی، بیمارانی که زمینه استرس ناپایدار داشتند نسبت به گروه بیماران دارای زمینه استرس پایدار داشتند تفاوت معنی داری در بهبود نشان دادند (P< 0.00001).
تعداد قابل توجهی از مبتلایان به RA از استرس جدی رنج می برند که در سیر بالینی و بهبودی آنها موثر است. با شناخت عوامل استرس زا و کوشش در رفع آن می توان در کنترل بهتر بیماری موثر بود.

آلرژی به شیر گاو شایع ترین آلرژی غذایی در سال اول عمر است. در حال حاضر تنها درمان پذیرفته شده در آلرژی غذایی پرهیز از آلرژن مربوط می باشد. از آنجایی که شیر گاو ترکیب عمده رژیم غذایی شیرخواران می باشد این اقدام چندان منطقی و عملی نیست. هدف این مطالعه ارایه یک راهکار درمانی در بیماران مبتلا به آلرژی به شیر گاو است.
تمامی بیماران با تشخیص قطعی آلرژی به شیر گاو از نوع با واسطه IgE که بین اسفند ماه 1383 تا آذر ماه 1384 به درمانگاه آلرژی مرکز طبی کودکان مراجعه نمودند، در دو گروه مداخله و کنترل وارد مطالعه شدند و پس از تکمیل پرسشنامه، در مورد گروه مداخله حساسیت زدایی خوراکی و در مورد گروه کنترل حداقل شش ماه پی گیری و بررسی بالینی وآزمایشگاهی به عمل آمد. در نهایت هر دو گروه از نظر علایم بالینی و نتایج IgE اختصاصی به شیر مجددا بررسی شدند.
20 بیمار مورد حساسیت زدایی خوراکی قرار گرفتند و 13بیمار در گروه شاهد بودند. هر دو گروه از نظر میانگین سنی، جنسیت و علایم بالینی تقریبا مشابه بودند. در پایان مطالعه در 18نفر گروه مداخله (%90) حساسیت زدایی با موفقیت پیش رفت و در 14 نفر آنها (%70) به اتمام رسید. تمامی افراد گروه کنترل همچنان با مصرف شیر گاو علامت دار باقی ماندند.
بیماران در طی متوسط 9 ماه حساسیت زدایی شدند، این اقدام در 90% بیماران موفقیت آمیز بوده و روند آن رو به اتمام است. نظر به علامت دار ماندن بیماران گروه کنترل در 100% موارد، روش حساسیت زدایی خوراکی می تواند یک درمان امیدوار کننده در آلرژی غذایی باشد.

واژینیت کاندیدیایی شایع ترین واژینیت در خانم ها ومعمولا به علت کاندیدا آلبیکنس است. دوره های واژینیت از نظر علل، علایم، پاسخ به درمان ومیزان عود متغیر هستند. با توجه به شیوع بالای این نوع واژینیت و علایم متغیر آن، درمان با فلوکونازول در بیماران مبتلا به کمپلیکه آن بررسی شد.
این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی بدون کنترل دارونما می باشد. جامعه مورد مطالعه، بیماران 65-18 ساله مراجعه کننده به درمانگاه بیمارستان آرش با علایم واژینیت کاندیدیایی می باشند. تاثیر درمان با دوز منفرد ویا مکرر فلوکونازول 150 میلی گرم خوراکی بررسی شد.
شدت علایم در دو گروه از بیماران درمان شده با پروتکل های مختلف، تفاوت معنی داریاز لحاظ آماری نشان نداد. ارزیابی پاسخ بالینی و میکولوژیک به درمان نشان داد که بییماران مبتلا به بیماری شدید که با Sequential Dose فلوکونازول درمان شدها اند، وضعیت بهتری نسبت به زیر گروه دیگر دارند. اختلاف بین شدت بیماری و غراوانی پاسخ مثبت به درمان در کشت در بیماران مبتلا به بیماری راجعه از لحاظ آماری معنی دار نبود.
ولوو واژینیت های راجعه با شدت ملایم تا متوسط به درمان با دوز منفرد فلوکونازول در مدتی کوتاه پاسخ مناسبی می دهند. میزان بالای کشت مثبت واژینال در روز 35 در تمامی زیر گروه ها، بار دیگر محدودیت فلوکونازول و سایر داروهای آزول را به عنوان یک داروی Fungistatic تایید نمود. این موضوع نیز ضرورت دستیابی به نوعی داروی ضد قارچ را با خصوصیت کشندگی قارچ آشکار می نماید.

پیوند مغز استخوان (BMT) درمان بسیاری از بیماری های بد خیم و غیر بدخیم است و عوارض دراز مدت آن مثل استئوپوروز باید در نظر گرفته شود. هدف از این مطالعه بررسی کاهش تراکم استخوان بعد از BMT در بیماران مبتلا به لوسمی یا لنفوم است.
در این مطالعه همگروهی آینده نگر، 63 بیمار که به دلیل لوسمی حاد و مزمن و لنفوم تحت پیوند مغزاستخوان قرار می گرفتند وارد مطالعه و در پایان تعداد 28 نفر بررسی شدند. چگالی معدنی استخوان (BMT) قبل از پیوند، شش و 12 ماه پس از آن اندازه گیری شد. استئوکلسین و آلکالین فسفاتاز و تلوپیتید C_ ترمینال کلاژن نوع I و غلظت سرمی کلسیم، فسفر، ویتامین D، PTH و هورمونهای جنسی نیز به همین ترتیب بررسی شدند.
BMD در گردن فمور از0.13± 1.01 گرم بر سانتی متر مربع در زمان پیوند به 0.13 ± 0.96 گرم بر سانتی متر مربع در ماه ششم رسید که با p<0.001 افت معنی دار داشت. سطح آلکالن فسفاتاز در ماه دوازدهم به طور معنی داری بیشتر بود (p=0.007). در خصوص استئوکلسین، اختلاف مشاهده شده در دوره های زمانی مختلف از نظر آماری معنی دار نبود(p=0.15). نوسانات افزایشی متوسط ICTP معنی دار شده است(p=0.04) سطح کلسیم در ماه ششم و سطح فسفر در ماه دوازدهم با p=0.002 و p=0.04 افزایش معنی دار داشت. سطح ویتامین D و پاراتورمون از ماه ششم تا ماه دوازدهم با p=0.04 و p=0.01 به طور معنی داری کاهش داشت. کاهش استروژن در خانم ها در ماه ششم از نظر آماری معنی دار بود (p=0.01) و در سایر شرایط، نوسانات آن از نظر آماری معنی دار نبود. به طور کلی تغییرات تستوسترون نیز در مردان از نظر آماری معنی دار نبود.
خطر تحلیل استخوان در هر دو نوع پیوند اتولوگ و آلوژن در ناحیه گردن استخوان ران بیشتر از مهره های کمری است و این امر، در شش ماه نخست پس از پیوند رخ می دهد. راهکارهای پیشگیری و درمان باید مورد توجه قرار گیرند.

هدف این مطالعه، بررسی 17 ساله)فروردین 1368 تا اسفند 1384(آرتریت سپتیک در نوزادان بستری شده در بیمارستانهای امام خمینی و ولیعصر تهران بوده است.
از مجموع پرونده های بررسی شده، پرونده 59 نوزاد که براساس یافته های بالینی و آزمایشگاهی دارای تشخیص آرتریت سپتیک بودند مطالعه شد.متغیرهای مورد مطالعه عبارت بودند از سن)روز(، سن حاملگی، وزن هنگام تولد، سابقه بستری قبلی، دمای بدن، مفاصل درگیر، کشت مایع مفصلی و ارگانیسمهای جدا شده از آن، کشت خون، ESR، CRP و شمارش گلبولهای سفید خون محیطی.
از مجموع 59 نوزاد، 39 نوزاد پسر، و 20 نوزاد دختر بودند. 45.8% آنها سن 20 تا 28 روز داشتند و 31 مورد 52.5)%(10 تا 20 روزه بودند. 40 (%67.7) نوزاد زود رس بوده و 21 مورد (%35.6) نیز وزن هنگام تولد کمتر از 2500 گرم داشتند. 18 (%30.5) نوزاد سابقه بستری قبلی در بیمارستان داشتند. شایع ترین مفاصل درگیر به ترتیب مفصل هیپ 18 مورد (%30.5) و زانو 14 مورد (%23.72) بود. متوسط دمای بدن 36.6ocومتوسط ESR، mm/h 85 بود. CRP در کلیه نوزادان مثبت بود. شمارش گلبولهای سفید محیطی در 23 مورد (%39) بیماران بالاتر از mm3 /15000 و در 28 مورد (%47.4) بین mm3/15000-10000 بود. کشت خون و کشت مایع مفصلی به ترتیب در 30 (%51) و 54 مورد (%91.5) مثبت بود. ارگانیسمهای جدا شده از مایع مفصلی عبارت بودند از کلبسیا 29 مورد (%54)، استافیلوکک طلایی 20 مورد (%37) و E.coli پنج مورد (%9).
در نوزادان مشکوک باید معاینه دقیق، پیگیری و اقدامات تشخیصی لازم جهت تشخیص آرتریت سپتیک به عمل آید.

پرولاپس کاف واژن عارضه تاخیری هیسترکتومی است. ترمیم آن با جراحی استاندارد ساکروکولپوپسکی از طریق لاپاراتومی و با موربیدیتی قابل توجه می باشد. جراحی جدید، اینفرا کوکسیژئال ساکروپسکی، از طریق واژینال با زمان عمل کوتاه تر و موربیدیتی کم می باشد. هدف از انجام این مطالعه ارزیابی نتایج این نوع جراحی در درمان پرولاپس واژن است.
در این مطالعه مشاهده ای آینده نگر، 26 بیمار که با علایم کلینیکی پرولاپس کاف واژن به درمانگاه زنان بیمارستان امام خمینی مراجعه نمودند، تحت عمل جراحی اینفرا کوکسیژئال ساکروپسکی قرار گرفتند. در پی گیری 3، 6، 18، 24 ماهه بیماران نتیجه عمل جراحی از نظر بهبودی پرولاپس و مشکلات حین و بعد از جراحی مانند هماتوم، پرفوراسیون رکتوم و عفونت و نیز بهبود علایم سندرم فورنیکس خلفی همراه)اضطرار ادراری، شب ادراری، درد لگنی(بررسی گردید.
در این بیماران هیچ نوع عارضه جراحی مشاهده نشد. بیماران 24 ساعت پس از جراحی مرخص شدند. در ویزیت های پیگیری 18 ماهه، پرولاپس در 96.2% موارد، اضطرار ادراری 88.8%، شب ادراری 92.6% و درد لگنی 77% بهبودی یافتند. فقط یک مورد (%3.8) پس زدگی نوار (tape) اتفاق افتاد.
با توجه به آسان بودن جراحی اینفرا کوکسیژئال ساکروپکسی و کم خطر بودن آن و عوارض بسیار کمتر و طول مدت و اقامت کمتر بیمار در بیمارستان نسبت به روش استاندارد)ساکروکولپوپکسی(می توان آن را جهت درمان بیماران با پرولاپس های درجه III و IV کاف واژن استفاده کرد.

با توجه به افزایش نیاز به انرژی و مواد مغذی مورد نیاز برای رشد و تکامل سریع در دوران نوجوانی، مطالعه حاضر با هدف بررسی میانگین تعداد وعده های غذایی دریافتی نوجوانا در طول این دوره زندگی و ارتباط آن با تامین مواد مغذی مورد نیاز انجام گرفته است.
در این مطالعه مقطعی 367 نوجوان 19-10 ساله به صورت تصادفی انتخاب شدند. دریافت های غذایی با استفاده از یاد آمد 24 ساعته جمع آوری شد. افراد براساس تعداد وعده های دریافتی به سه گروه تقسیم شدند، گروه اول: کمتر از چهار وعده، گروه دوم چهار تا شش وعده و گروه سوم هفت وعده یا بیشتر در روز مصرف می کردند. تجزیه و تحلیل اطلاعات بدست آمده با استفاده از آزمون ANCOVA، Bonferroni و تعدیل اثر سن، جنس، کل انرژی دریافتی بود. مقادیر مواد مغذی دریافتی با مقادیر توصیه شده Dietary Reference Intake مقایسه گردید.
دریافت های غذایی سه گروه در میزان مصرف سبزی ها و گروه گوشت و جانشین هایش تفاوت معنی داری نداشت. در افرادی که کمتر از چهار وعده در روز مصرف کرده بودند میوه و لبنیات دریافتی نسبت به دو گروه دیگر کمتر (P<0.01) و ویتامین ث و ریبوفلاوین دریافتی در حد مطلوب بود در حالی که در صد قابل توجهی از افراد سه گروه مقادیر ناکافی کلسیم، روی، مس، منزیوم و پیریدوکسین در مقایسه با مقادیر توصیه شده دریافت کرده بودند. افزایش تعداد وعده های غذایی با تامین منیزیوم، کلسیم، فسفر، ویتامین ث، ریبو فلاوین و پیریدوکسین ارتباط داشت.
دریافت ناکافی اغلب ریز مغذی های مهم در نوجوانان به چشم می خورد. می توان با افزایش تعداد وعده های غذایی، بدون افزایش کل انرژی دزیافتی کیفیت رژیم غذایی را بهبود بخشید.

این مطالعه جهت بررسی تاثیر مخلوط کردن پروپوفول و تیوپنتال بر روی تغییرات همودینامیک، درد زمان تزریق و مقدار دوز خواب آور در زمان القای بیهوشی عمومی انجام شد.
125 بیمار در کلاس I و II طبقه بندی ASA که قرار بود تحت عمل جراحی انتخابی قرار گیرند، به طور تصادفی در چهار گروه تقسیم بندی شده و به صورت دوسوکور تحت القای بیهوشی با این ترکیبات قرار گرفتند: گروه P100: پروپوفول 1%، گروه P75: 0.75 حجم پروپوفول 1% و 0.25 حجم تیوپنتال 2.5%، گروه P50: 50% حجم پروپوفول 1% و 50% حجم تیوپنتال 2.5%، گروه T100: تیوپنتال 2.5%)به عنوان کنترل(. معیار های همو دینامیک قبل و پس از القا، درد زمان تزریق و مقدار داروی مصرفی جهت ایجاد هیپنوز ثبت شده و مورد بررسی آماری قرار گرفتند. P<0.05 معنی دار در نظر گرفته شد.
افزودن تیوپنتال به پروپوفول سبب کاهش درد ناشی از تزریق وریدی پروپوفول می شود. شدت درد ناشی از تزریق P75 و P50 به طور معنی داری کمتر از درد تزریق P100 بود. (p=0.0001) ایجاد هیپنوز با T100 به طور معنی داری سریعتر از P100 و P75 صورت گرفت. (p=0.046) پروپوفول و تیوپنتال از نظر اثر هیپنوتیک تداخل Additive دارند.فشار خون سیستولیک و دیاستولیک به دنبال القای بیهوشی در گروه P100 در اغلب اوقات به طور معنی داری پایین تر از گروه های P75، P50، T100 بود. (P<0.037) میزان ضربان قلب پس از لارنگوسکوپی و انتوباسیون تراشه در گروه 100P به طور معنی داری پایین تر از گروه های P50 و T100 بود. (P<0.042) مخلوط پروپوفول _ تیوپنتال یک ترکیب کم درد جهت القای بیهوشی وریدی است که ضمن داشتن تداخل Additve در مورد اثر هیپنوتیک، سبب تعدیل اثرات همودینامیک هر کدام به تنهایی می شود.

این مطالعه به منظور بررسی میزان باز ماندن، کارایی (Patency Rate) و عوارض گرافت صناعی عروقی پلی تترافلورواتیلن در بیماران همو دیالیزی انجام شده است.
در یک مطالعه آینده نگر روی 84 بیمار همودیالیزی که از فروردین ماه 1380 تا فروردین ماه 1383 به بخش جراحی عروق بیمارستان سینا تهران معرفی گردیده بودند، کار گذاری گرافت صناعی عروقی جهت انجام همودیالیز انجام گرفت. میانگین سنی بیماران 12±55 سال و (%50) 42بیمار مذکر بودند. برای (%50) 42 بیمار گرافت اندام فوقانی و (%50) 42 بیمار کرافت اندام تحتانی کار گذاری شد.
در دوره پیگیری 24 ماهه، (%35.7) 30 مورد دچار ترومبوز، (%6) پنج مورد دچار عفونت گرافت، (%2.4) دو مورد دچار خونریزی و همچنین (%2.4) دو مورد دچار آنوریسم کاذب محل گرافت شدند. میزان کارایی اولیه 24 ماهه، 43% بود که در بیماران بدون فشار خون بالا 62.2% و در بیماران با فشار خون بالا، 29.7% (P<0.03) و همچنین میزان کارایی در موارد گرافت اندام فوقانی نسبت به گرافت اندام تحتانی به ترتیب 60% و 26% که در اندام فوقانی در حد معنی دار بیشتر می باشد.
در موارد عدم امکان فیستول شریانی وریدی می توان از گرافت های صناعی عروقی پلی تترافلورواتیلن استفاده نمود. آموزش بیماران و مراقبت از این گرافت ها با کم کردن شیوع عفونت، ترومبوز و سایر عوارض می تواند بر میزان بازماندن و میزان کارایی این گرافتها افزوده و نهایتا از موربیدیتی بیماران همودیالیزی بکاهد.

عمل جراحی فتق به روش لاپاروسکوپیک امروزه روشی استاندارد محسوب می شود که با اقبال نسبی بیماران و جراحان همراه شده است. با این روش فتق های دو طرفه را نیز می توان جراحی نمود. هدف این مطالعه بررسی میزان موفقیت انجام فتق های دوطرفه به روش لاپاروسکوپی با کمک مش عینکی شکل می باشد.
در این مطالعه 54 بیمار طی مدت چهار سال با فتق های دوطرفه مورد بررسی قرار گرفتند. در کلیه این بیماران تکنیک مورد نظر انجام گرفت. بیماران مورد مطالعه بدون هیچگونه انتخابی وارد مطالعه شدند یعنی در صورتی که شرایط عمومی را برای عمل باز داشتند، در کلیه موارد شامل فتق های بزرگ و کوچک، فتق مستقیم یا غیر مستقیم و یا فمورال و نیز موارد عود کرده و یا اولیه تحت این جراحی قرار گرفتند.
در تمامی بیماران تکنیک عمل به خوبی انجام گرفت. در 12 مورد ازآنجا که ساک فتق بسیار بزرگ بود و امکان بیرون کشیدن همه ساک به بیرون نبود از روش پل زدن در گردن ساک استفاده شد. در23 مورد بعد از عمل در محل ساک سروما ایجاد شد که بتدریج و بدون نیاز به اقدام اضافه به طور متوسط بعد از سه هفته خود به خود جذب شد. در یک مورد واکنش شدید به مش و پروتک مشاهده شد که تمامی مش و پروتک ها بعد از حدود سه ماه صبر و درمان های حمایتی خارج شد و ترمیم نسجی از اقدام صورت گرفت. در یک بیمار بعد از حدود دو ماه از عمل فتق مستقیم بزرگ، عود فتق مشاهده شد که علت آن جابجایی مش در محل تعبیه شده بود. زمان متوسط بستری بعد از عمل 1.3 روز بود. کلیه بیماران بعد از 48 ساعت از عمل بدون درد واضح و ناراحتی تحرک و فعالیت را آغاز نمودند.
انجام هرنیوپلاستی دو طرفه به کمک لاپاروسکوپی با استفاده از مش پرولن به شکل عینک یک روش مناسب بخصوص در درمان فتق های غیر مستقیم می باشد.

با توجه به سن پایین بیماران تونسیلکتومی واینکه درد و استفراغ بعد ازعمل منجر به تاخیر در شروع تغذیه و ناراحتی بیمار شده و زمان ترخیص را به تعویق می اندازد، این مطالعه جهت بررسی اثر و مقایسه تزریق وریدی یک دوز دگزامتازون و تزریق موضعی بوپیواکائین در کاهش درد و استفراغ بعد از عمل تونسیلکتومی طراحی شد.
در یک کارآزمایی بالینی دوسوکور تصادفی 120 کودک 5-3 ساله با کلاس ASA I که کاندید تونسیلکتومی تحت بیهوشی عمومی بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند. بیماران به صورت تصادفی به سه گروه تقسیم شدند در گروه اول دو میلی لیتر نرمال سالین در پیلار لوزه ها تزریق گردید، گروه دوم mg/kg 0.5 دگزامتازون وریدی)حداکثر 16 میلی گرم(دریافت نمودند و در گروه سوم دو میلی لیتر بوپیواکائین 0.5% در پیلار لوزه ها قبل از شروع عمل و بعد از انتوباسیون تزریق شد. در خاتمه عمل بیماران از جهت درد و استفراغ در ساعات 0.5، 4، 24 و 120 بعد از اکستوباسیون و انتقال به ریکاوری کنترل شدند.
70 مذکر و 50 مونث در میانگین سنی 3.2 ± 8.4 مورد مطالعه بودند که به دلیل عدم مراجعه جهت پیگیری پرسشنامه برای 117 نفر تکمیل شد. تنها کاهش قابل توجه و معنی دار در پارامتر درد بعد از عمل مربوط به گروه بوپیواکائین و جهار ساعت پس از عمل بود (P<0.05). در بقیه موارد اختلاف معنی دار آمارا مشاهده نشد.
با توجه به کاهش درد و استفراغ پس از تونسیلکتومی توسط دگزامتازون وریدی و بوپیواکائین موضعی، مصرف همزمان دو دارو در تونسیلکتومی توصیه می شود و بررسی مصرف همزمان دو دارو پیشنهاد می گردد.

یکی از محدودیتهای موجود برای بررسی کارکرد دیاستولیک بطن چپ با روش اکوکاردیوگرافی وابستگی تعدادی از پارامترهای مورد استفاده به حجم داخل عروق می باشد. اخیرا تعدادی از پارامترهای جدید را مستقل از حجم مطرح نموده اند البته اطلاعاتی که این نظریه را حمایت نمایند هنوز محدود می باشد. در این مطالعه سعی شد میزان وابستگی هر یک از این پارامترها نسبت به حجم سنجیده شود.
این مطالعه بر روی 13 بیمار نارسایی مزمن کلیه که به طور مرتب سه بار در هفته همودیالیز می شدند،انجام شده است. تمام پارامترهای دیاستولیک، کارکرد سیستولیک بطن چپ، دیامتر ورید اجوف تحتانی و میزان کلاپس آن با دم، فشار خون سیستولیک و دیاستولیک یک ساعت قبل و بلافاصله بعد از دیالیز ثبت گردید.
نتایج به دست آمده شامل عدم تغییر کارکرد سیستولیک بطن چپ بعد از دیالیز، کاهش ارتفاع موج E بعد از دیالیز، افزایش Deceleration Time (DT) به دنبال دیالیز (P=0.001 t=-4.144)، عدم تغییر در ارتفاع موج A، کاهش قابل توجه در نسبت E/A بعد از دیالیز (P=0.03 t=2.46)، عدم تغییر قابل توجه در حرکت دیاستولیک آنولوس (E)، (A) به روش Tissue Doppler (TD) (P=0.724 t=-0.35) و عدم تغییر در EF Slope در بررسی Color M. mode CMM دریچه میترال بود.
برخی پارامترهای TD،CMM مستقل از حجم داخلی عروقی بوده و در شرایط مختلف به عنوان معیار قابل اطمینان برای بررسی وضعیت دیاستولیک بطنی قابل استفاده می باشند.

اسکلروز متعدد (MS) شایع ترین بیماری میلین زدای سیستم اعصاب مرکزی می باشد. این مطالعه با هدف آگاهی از اپیدمیولوژی این بیماری در جامعه ایرانی ترتیب داده شد.
70 بیمار با تشخیص قطعی (MS) براساس کرایتریای مک دونالد در فاصله زمانی 82-1381 در مرکز تحقیقات بیماری های مغز و اعصاب ایران مجتمع بیمارستانی امام خمینی وارد مطالعه شدند. پس از اخذ رضایت کتبی، اطلاعات مورد نیاز شامل سن، جنس، سن شروع علایم بالینی، محل زندگی، سابقه مثبت خانوادگی، میزان تحصیلات، استعمال دخانیات، فصل تشدید، شروع یا عود علایم، به دست آمد.
میانگین سن بیماران 10.24 ± 32.58 با محدوده 42 سال بود. یک سوم بیماران مذکر بودند. علایم بیماری در سن 10.42 ± 2755 شروع شده بود. 92.9% این بیماران در شهرها زندگی می کردند. 8.6% از بیماران سابقه مثبت خانوادگی ابتلا به اسکلروز متعدد و 14.3% تحصیلات دانشگاهی داشتند. در صد مشابهی از بیماران از دخانیات استفاده می کردند. علایم بیماران به صورت شایعی (%31.4) در بهار شروع شده بود.
با توجه به تغییرات درجه حرارت و نور شدید خورشید می توان به علت احتمالی بالا بودن میزان بروز بیماری در بهار و پاییز پی برد. الگوی بیماری MS در کشور ما بسیار مشابه با سایر کشورها می باشد. لذا بهره گیری از روش های تشخیصی و درمانی رایج در این کشورها، می تواند در بهبود کیفیت زندگی بیماران ما موثر باشد.

آمالگام دندانی ترکیبی از 50 در صد جیوه همراه با نقره، قلع، مس و روی می باشد. منبع اصلی جیوه در افرادی که به لحاظ شغلی در معرض جیوه نیستند، آمالگام است. سمیت جیوه به دلیل جذب سریع آن افزایش می یابد، به طوریکه 90 تا 100% جیوه از طریق حفره دهانی جذب می شود. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثر آمالگام بر مقادیر جیوه مو وناخن دانشجویان دانشگاه تربیت مدرس است.
40 دانشجو با مصرف غیر مداوم ماهی که فقط از طریق آمالگام در معرض جیوه بودند، مطالعه شدند. مقادیر جیوه با دستگاه Advanced Mercury Analyzer LECO AMA 254 طبق ASTM استاندارد D-6722 اندازه گیری شد غلظت جیوه مو بین 0.09 تا mg/kg 3.11)مقدار تعیین شده توسط WHO برای ماکزیمم مقدار پذیرفتنی جیوه در موی انسان زیر mg/kg 6 بود(و در ناخن بین صفر تا mg/kg 1.35 قرار داشت. غلظت جیوه در مو، به طور معنی داری نسبت به ناخن بالاتر بود. (P=0.05) همچنین، افرادی که پنج دندان پر شده و یا بالاتر دارند، نسبت به افراد با کمتر از پنج دندان پر شده یا آمالگام، به طور معنی داری جیوه بالاتری در مو دارند.(P=0.003) بین غلظت جیوه ناخن این دو تفاوت معنی داری وجود نداشت. (P=0.16) همچنین مقادیر جیوه در مردان و زنان تفاوت معنی داری نداشتند. 0.26)=P برای ناخن و 0.15=P برای مو(.
اختلاف جیوه مو و ناخن 1.5) برابر(می تواند به دلیل تفاوت ترکیب شیمیایی به ویژه سولفور در مو و ناخن، یا مربوط به جریان خون در زمان تشکیل آنها باشد. آمالگام منبع اصلی مواجهه با جیوه در افراد عادی است. استفاده از سایر مواد دندانی مثل کمپوزیتها مواجهه با جیوه را کاهش می دهد.

سینوویت ویلوندولر پیگمانته تومور خوش خیمی است که از سینوویو مفصل و غلاف تاندون منشا می گیرد و علیرغم خوش خیم بودن، میزان عود آن زیاد است. شایع ترین محل درگیری در زانو است و رخداد این عارضه در پا به خصوص ناحیه فور فوت فوق العاده نادر است، لذا در اغلب موارد با تاخیر تشخیص داده می شود. مورد معرفی شده در اینجا خانم خانه دار 42 ساله ای است که مدت یک سال و نیم دچار درد و مشکل در پای راست بوده است که به درمان های کنسرواتیو به هیچ وجه پاسخ نداده است. وجود خوردگی استخوان و دقت در وجود سینوویت مفصل متاتارسوفالانژیال شست پا ما را به این تشخیص مشکوک نمود. عمل جراحی انجام و ضایعه به طور کامل برداشته شد و نتیجه پاتولوژی نیز تشخیص سینوویت ویلوندولر پیگمانته را تایید کرد. به نظر می رسد برای جلوگیری از تاخیر در تشخیص و کم شدن شانس موفقیت عمل جراحی در موارد سینوویت مزمن باید حتما این عارضه را مد نظر داشت.